Γράφει ο Στωικός
Με αφορμή την τελευταία κινητοποίηση των συνταξιούχων
Θέλαμε πρώτα να τελειώσει η κινητοποίηση των συνταξιούχων την Πέμπτη 19/6, να διαδηλώσει η περήφανη γενιά της Εθνικής Αντίστασης και των πρώτων μετεμφυλιοπολεμικών χρόνων, να διατρανώσει την αντίθεση της, στις πολιτικές που λεηλατούν τη ζωή της και στη συνέχεια να κάνουμε τις παρατηρήσεις μας.
Τη στιγμή που βρισκόταν σε εξέλιξη η οργάνωση της πανελλαδικής κινητοποίησης κατά της περικοπής των συντάξεων, θα ήταν άκομψο και αδόκιμο από την πλευρά μας να διατυπώσουμε τις όποιες ενστάσεις.
Η κινητοποίηση των συνταξιούχων πραγματοποιήθηκε με επιτυχία, παρά τον αποκλεισμό και το εμπάργκο που κήρυξαν τα μεγάλα μέσα μαζικής ενημέρωσης στις ανακοινώσεις των συνταξιουχικών οργανώσεων, τις οποίες κυριολεκτικά εξαφάνισαν από τα ειδησεογραφικά τους δελτία.
Η κάθε μορφής οργανωμένη κινητοποίηση και συλλογική δράση των εργαζομένων κατά των ασκούμενων βάρβαρων πολιτικών λιτότητας που επιβάλει η συγκυβέρνηση, υπό την υψηλή εποπτεία και τον έλεγχο των ιμπεριαλιστών της τρόικας, προκαλεί αλλεργία στο κατεστημένο που προσπαθεί με κάθε τρόπο να τις καταστείλει και να τις υπονομεύσει.
Η άρνηση και η θέση
Και περνάμε τώρα στις παρατηρήσεις μας και τις ενστάσεις.
Το κεντρικό σύνθημα στην κινητοποίηση των συνταξιούχων ήταν «όχι στην μείωση των συντάξεων».
Η άρνηση, ως μέσο έκφρασης της αντίθεσης του λαϊκού κινήματος, στις ασκούμενες φιλομονοπωλιακές πολιτικές, έχει τη θέση της στις λαϊκές κινητοποιήσεις. Το να επιχειρούν οι κυβερνήσεις του κεφαλαίου, να περικόψουν μισθούς, συντάξεις, ασφαλιστικά δικαιώματα και εσύ να εκφράζεις την αντίθεση σου, είναι απόλυτα φυσιολογικό.
Είναι όμως το πρώτο βήμα που πρέπει να κάνει το οργανωμένο συνδικαλιστικό κίνημα ενάντια στην επίθεση του κεφαλαίου. Το δεύτερο βήμα, είναι να προβάλλει τις δικές του θέσεις, τις δικές του διεκδικήσεις. Από την άμυνα δηλαδή να περάσει στην επίθεση.
Από την ιστορία του συνδικαλιστικού κινήματος γνωρίζουμε, ότι η άρνηση - έκφραση της αντίθεσης των λαϊκών στρωμάτων στις επιθέσεις του κεφαλαίου, κατά των ζωικών τους συμφερόντων, αντιστοιχεί στην πρώιμη, ανώριμη περίοδο ανάπτυξης της συνδικαλιστικής έκφρασης, όταν η ταξική πάλη, είχε έντονο το στοιχείο του αυθόρμητου των μαζών.
Με την εμφάνιση των πρώτων εργατικών κομμάτων στις αρχές του 19ου αιώνα, οι διεκδικήσεις των εργαζομένων, αποκτούν πιο οργανωμένο χαρακτήρα, τα σκόρπια λαϊκά αιτήματα κατά μεμονωμένων εργοδοτών, πολιτικοποιούνται και στρέφονται πλέον κατά του συνόλου της αστικής τάξης και του εκμεταλλευτικού συστήματος.
Οι οργανωμένοι σε συνδικάτα εργάτες, δεν περιορίζονται μόνο στην υπεράσπιση μίας δεδομένης κατάστασης, αλλά προβάλλουν και επιθετικά αιτήματα, απαιτούν μεταρρυθμίσεις που θα βελτιώνουν τους όρους της ζωής τους.
Στο διεθνές επαναστατικό κίνημα, τίθεται στην ημερήσια διάταξη το ζήτημα της τακτικής και της στρατηγικής. Πως δηλαδή οι σκόρπιες λαϊκές διεκδικήσεις, θα αποκτήσουν συγκεκριμένο πολιτικό περιεχόμενο, και πως οι επιμέρους στόχοι θα αποκτήσουν οργανική σχέση και θα συνδεθούν με τον στρατηγικό στόχο της σοσιαλιστικής επανάστασης.
Για το συγκεκριμένο θέμα, πολύτιμη υπήρξε η συμβολή των κλασσικών του μαρξισμού - λενινισμού, οι οποίοι, πρώτοι επεξεργάστηκαν τα θέματα σύνδεσης της τακτικής με την στρατηγική στην πορεία προς τη σοσιαλιστική επανάσταση. Είναι γνωστή η ρήση του Ένγκελς, ότι στο κίνημα τίθενται προς διεκδίκηση τα αιτήματα εκείνα που είναι ώριμα να επιλυθούν.
Από την πλευρά του ο Λένιν, συνέβαλε αποφασιστικά στη διαμόρφωση του προγράμματος του Μπολσεβίκικου κόμματος, με την υιοθέτηση των μεταβατικών προγραμμάτων, τα οποία λειτουργούσαν ως γέφυρες σύνδεσης του σήμερα ( προώθηση τακτικών στόχων), με το αύριο ( στρατηγική της σοσιαλιστικής επανάστασης).
Και επειδή υπήρχαν και στο μπολσεβίκικο κόμμα εκείνοι που αμφισβητούσαν την αναγκαιότητα των μεταβατικών προγραμμάτων (από τότε τίθεται το ζήτημα αυτό και δεν είναι σημερινό), φρόντισε ορθά κοφτά να το ξεκαθαρίσει: « ο σ. Ρίκοφ λέει πως ανάμεσα στον καπιταλισμό και το σοσιαλισμό δεν υπάρχει μεταβατική περίοδος. Αυτό δεν είναι σωστό. Είναι ρήξη με τον μαρξισμό». (Λένιν: άπαντα τ.31, σελ 363).
Αν μη τι άλλο ο άνθρωπος δεν μάσαγε τα λόγια του και μπορούμε και εμείς σήμερα να γνωρίζουμε ποιοι είναι οι μαρξιστές και ποιοι έρχονται σε ρήξη με τον μαρξισμό.
Η ελληνική περίπτωση
Είναι προφανές ότι το αίτημα που συμπυκνώνεται στο σύνθημα «όχι στην μείωση των συντάξεων» και αμυντικό είναι και δεν δίνει προοπτική στον αγώνα. Όπως αναφέραμε πιο πάνω, τέτοια αμυντικά αιτήματα εμφανίστηκαν στην «αρχαϊκή» περίοδο του συνδικαλιστικού κινήματος. Όμως, το ελληνικό συνδικαλιστικό κίνημα, έχει προ πολλού διανύσει αυτή την περίοδο. Που οφείλεται αυτή η οπισθοδρόμηση; Γιατί περί οπισθοδρόμησης πρόκειται.
Οι εξελίξεις αυτές έχουν άμεση σχέση με τα όσα συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια στο εργατικό, αλλά και στο κομμουνιστικό κίνημα.
Είναι γνωστό, ότι το ΚΚΕ διατηρεί σημαντική επιρροή στα όργανα του συνταξιουχικού κινήματος και αυτό είναι απόλυτα θεμιτό. Και είναι προφανές ότι, όταν ο εκλεγμένος κομμουνιστής συνδικαλιστής, τοποθετείται πάνω στα προβλήματα που απασχολούν τους συνταξιούχους, θα παρουσιάσει τις αντίστοιχες πολιτικές θέσεις του κόμματός του, θέσεις, οι οποίες άλλωστε επιδοκιμάστηκαν από την πλειοψηφία των συνταξιούχων στη διαδικασία εκλογής συνδικαλιστικών οργάνων.
Τίποτα το μεμπτό μέχρι εδώ. Άλλωστε εμείς είμαστε υπέρ της άποψης, ότι μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα συνεχίζεται η πολιτική και ιδεολογική αντιπαράθεση για τα κρίσιμα θέματα που αφορούν την πάλη των τάξεων, αρκεί να γίνεται σεβαστή η οργανωτική του αυτοτέλεια.
Τι γίνεται όμως, όταν οι πολιτικές θέσεις για το συνδικαλιστικό κίνημα που κατεβάζει κάποιο κόμμα με σημαντική επιρροή στα όργανά του, βρίσκονται σε αναντιστοιχία με τις ανάγκες της κοινωνίας; Τότε μοιραία, θα επηρεαστεί αρνητικά και το συνδικαλιστικό κίνημα και αυτό θα εκφραστεί στις διεκδικήσεις του, στο επίπεδο οργάνωσης του κλπ.
Για να έρθουμε τώρα στα αμυντικά αιτήματα που πρόβαλαν οι συνταξιουχικές οργανώσεις στην κινητοποίηση της 19ης Ιούνη.
Πιστεύουμε, ότι η στάση αυτή οφείλεται στις θέσεις που έχει επεξεργαστεί η ηγεσία του ΚΚΕ για το συνδικαλιστικό κίνημα, ειδικά μετά το 19ο συνέδριο, όπου κυριαρχεί η άποψη, ότι στις σημερινές συνθήκες η αστική τάξη δεν κάνει παραχωρήσεις στο εργατικό κίνημα, όπως έκανε στο παρελθόν. Όπως κυρίαρχη είναι και η άλλη άποψη. Ότι η προβολή επιθετικών αιτημάτων, πόσο μάλλον η κατάθεση μεταβατικού προγράμματος πάλης, είναι οπορτουνισμός.
Και την λογική αυτή, υπηρετεί το απολίτικο σε τελική ανάλυση και ακίνδυνο για την κυβέρνηση σύνθημα: «όχι στη μείωση των συντάξεων».
Το ΚΚΕ έχει κυριολεκτικά αυτοπαγιδευτεί. Στις τελευταίες ευρωεκλογές δεν έβαλε το ζήτημα της αποδέσμευσης της Ελλάδας από την ΕΕ, γιατί ήταν η ίδια η ηγεσία του που το είχε δυσφημίσει χαρακτηρίζοντας το οπορτουνιστικό. Έφτασαν μάλιστα στο σημείο να ισχυριστούν, ότι όποιος ζητάει αποδέσμευση από την ΕΕ χωρίς να το συνδέει με την λαϊκή εξουσία, βρίσκεται κάτω από τις σημαίες της αστικής τάξης. Τόσο καλά.
Και όμως η αποδέσμευση της Ελλάδας από την ΕΟΚ - ΕΕ, αποτελούσε αίτημα του κομμουνιστικού κινήματος περισσότερο από μισό αιώνα.
Ήταν και αυτός ένας εύσχημος τρόπος, ώστε η σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ, να μας πει ότι το κόμμα, από το 1918 ως και πρόσφατα, είχε προσβληθεί από τον ιό του οπορτουνισμού.
Στο θέμα της κινητοποίησης των συνταξιούχων, δεν πολιτικοποιούν τους αγώνες, γιατί και αυτό είναι οπορτουνισμός(!)
Είναι δυνατό σήμερα, να μη βάζεις στο συνδικαλιστικό κίνημα το αίτημα της πτώσης μιας λαομίσητης κυβέρνησης, όπως η σημερινή, ώστε να ανοίξει ο δρόμος για γενικότερες ανατροπές στο σύστημα καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και να εμμένεις στη λογική των απολίτικων κινητοποιήσεων; Αυτός και αν είναι οπορτουνισμός.
Η αναγκαιότητα του μεταβατικού προγράμματος
Στο λαϊκό και επαναστατικό κίνημα της χώρας, υπάρχει σήμερα ένα τεράστιο κενό. Και το κενό αυτό αφορά την έλλειψη προβολής μεταβατικού προγράμματος, που θα συνδέει το σήμερα, τους επιμέρους αγώνες, με το αύριο, την επίτευξη δηλαδή του στρατηγικού στόχου της σοσιαλιστικής επανάστασης. Και χωρίς ένα τέτοιο μεταβατικό πρόγραμμα, που θα δίνει προοπτική και θα πολιτικοποιεί τους αγώνες, το κίνημα θα συνεχίσει να βρίσκεται στον αέρα. Και αυτός είναι ο βασικός λόγος, που το εργατικό και λαϊκό κίνημα, έχει οδηγηθεί σήμερα σε βαθιά κρίση. Και μάλιστα σε μια περίοδο, που η επίθεση της αστικής τάξης και του διεθνούς ιμπεριαλισμού κατά του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων, έχει αποκτήσει ανθρωποφαγικά χαρακτηριστικά.
Σε επίπεδο διακηρύξεων, έχει αναγνωριστεί η αναγκαιότητα κατάθεσης μεταβατικού προγράμματος, από διάφορους πολιτικούς φορείς που κινούνται στον ευρύτερο χώρο της Αριστεράς. Για λόγους που δεν μπορούν να αναλυθούν στο παρόν άρθρο, οι προσπάθειες αυτές δεν έχουν ευοδωθεί. Η αναγκαιότητα όμως κατάθεσης ρεαλιστικού μεταβατικού προγράμματος, που θα το αγκαλιάσει το εργατικό και λαϊκό κίνημα και θα δώσει φτερά στους αγώνες, είναι επίκαιρη και αναγκαία, όσο ποτέ.
Ποιοι στόχοι πάλης θα ενσωματωθούν τώρα σε ένα τέτοιο μεταβατικό πρόγραμμα; Λίγο πολύ έχουν περιγραφεί. Τέτοιοι στόχοι πάλης, επίκαιροι και αναγκαίοι μπορεί να είναι η κατάργηση των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων, η μονομερής διαγραφή του χρέους, η εθνικοποίηση στρατηγικού χαρακτήρα επιχειρήσεων ( πρώην ΔΕΚΟ και ιδιωτικές επιχειρήσεις), όπως και του συνόλου του πιστωτικού συστήματος, η λήψη άμεσων μέτρων ανακούφισης των λαϊκών στρωμάτων, η φορολογική μεταρρύθμιση σε αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση.
Ο συνδετικός όμως κρίκος που θα συνδέει όλους τους επιμέρους στόχους, θα πρέπει να είναι το αίτημα της αποδέσμευσης της Ελλάδας από την ΕΕ, χωρίς προϋποθέσεις και προαπαιτούμενα. Το θέμα της εδώ και τώρα αποδέσμευσης από τον ιμπεριαλιστική λυκοσυμμαχία των ευρωπαϊκών μονοπωλίων, είναι σήμερα ένα υπερώριμο αίτημα. Η πρόσφατη καπιταλιστική κρίση και η βίαιη επίθεση που εξαπέλυσε η αστική τάξη τα τελευταία έξι χρόνια, κατά των λαϊκών δικαιωμάτων και κατακτήσεων, διέλυσε τις όποιες αυταπάτες υπήρχαν σε τμήματα του ελληνικού λαού, για την «Ευρώπη των λαών και της αλληλεγγύης». Οι εργαζόμενοι είδαν κατάματα το πραγματικό πρόσωπο της ΕΕ. Είδαν κατάματα το κεφάλι της σύγχρονης Μέδουσας με τα δηλητηριώδη φίδια. Γιατί αυτή είναι στην πραγματικότητα η ιμπεριαλιστική ΕΕ, και όχι αυτή που επί δεκαετίες μας παρουσίαζαν οι πληρωμένες γραφίδες της αστικής τάξης και οι χωμένοι στα κοινοτικά προγράμματα συμβιβασμένοι διανοούμενοι.
Όπως και στη φύση, έτσι και στη κοινωνία πρέπει ένας επαναστάτης να αντιλαμβάνεται πότε ένα λαϊκό αίτημα είναι ώριμο ή ανώριμο για λύση. Και το αίτημα σήμερα της αποδέσμευσης της Ελλάδας από την ΕΕ, είναι, όχι μόνο αναγκαίο, αλλά και υπερώριμο.
Πηγή:Εργατικός Αγώνας
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου