Του Λεωνίδα Βατικιώτη
Εχει χαρακτηριστεί ως «Μακιαβέλιλι της μη βίας» και «Κλαούζεβιτς του μη βίαιου πολέμου». Πολιτικός επιστήμονας, με διδακτορικό από την Οξφόρδη και πολύμηνη φυλάκιση λόγω της συμμετοχής του στο κίνημα διαμαρτυρίας ενάντια στην υποχρεωτική στράτευση κατά τον Πόλεμο της Κορέας (1953-1954), φέρει εκείνες τις περγαμηνές που του επιτρέπουν να έχει λόγο ακόμη και για τα πιο σύγχρονα κινήματα.
Οι οδηγίες του, που περιλαμβάνονται στο βιβλίο του Από τη Δικτατορία στη Δημοκρατία, αποτέλεσαν τη Βίβλο των εξεγερμένων στις Βαλτικές Δημοκρατίες κατά την απόσχισή τους από τη Σοβιετική Ένωση το 1991, στη Γεωργία, στη Σερβία ενάντια στον Μιλόσεβιτς από το κίνημα Οτπορ -ενισχύθηκε με κάθε δυνατό τρόπο από τον Γιώργο Παπανδρέου όταν ήταν υπουργός Εξωτερικών-, στο Ιράν το 2009 και στη Βιρμανία πιο πρόσφατα.
Ο Τζιν Σαρπ (Gene Sharp), που επινόησε τον όρο «μαλακά πραξικοπήματα», χρησιμοποιεί ως όχημα προώθησης των βελούδινων επαναστάσεών του το Ίδρυμα Άλμπερτ Αϊνστάιν, στην ιστοσελίδα του οποίου είναι αναρτημένα και έτοιμα για κατέβασμα όλα τα βιβλία του σε δεκαέξι διαφορετικές γλώσσες. Το συγκεκριμένο ίδρυμα έχει κατηγορηθεί και δημόσια από το Γάλλο μαρξιστή και διανοούμενο Τιερί Μεϊσάν ότι προωθεί την ατζέντα της CIA υποκινώντας την ανατροπή μη αρεστών στην Ουάσιγκτον κυβερνήσεων.
Οι «οδηγίες προς εξεγερμένους» του Τζιν Σαρπ περιλαμβάνουν στην πιο λεπτομερή τους εκδοχή εκατόν οκτώ βήματα. Σε αδρές γραμμές, ο… τσελεμεντές του πράκτορα της CIA (κατ' αντιστοιχίαν με τον Τσελεμεντέ του αναρχικού του Γουίλιαμ Πάουελ, που κυκλοφόρησε στις Η ΠΑ το 1971 και αργότερα στην Ελλάδα) μπορεί να χωριστεί σε πέντε κεφάλαια.
Στο πρώτο δεσπόζει η δημοσίευση πληροφοριών, δημοσιευμάτων και δημοσκοπήσεων για γενική δυσφορία απέναντι στην κυβέρνηση.
Στο δεύτερο στάδιο ξεχωρίζει η προσπάθεια απονομιμοποίησης της κυβέρνησης μέσω εκστρατειών για την ελευθερία τουΤύπου και την προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Το τρίτο βήμα είναι το πιο αποφασιστικό και περιλαμβάνει το κάλεσμα στο δρόμο με επίμονες, ακόμη και καθημερινές, κινητοποιήσεις, φτάνοντας ακόμη και σε καταλήψεις δημόσιων κτιρίων.
Στο τέταρτο κυριαρχεί ο συνδυασμός των διάφορων μορφών αγώνα με καταρχήν ζητούμενο όμως τη δημιουργία κλίματος ακυβερνησίας και τις εκκλήσεις σε διεθνείς οργανισμούς για παρέμβαση στα εσωτερικά της χώρας.
Στο τελευταίο στάδιο ξεχωρίζει η θεσμική παράλυση και το ρήγμα στους κρατικούς θεσμούς, η έκκληση για παραίτηση του προέδρου της χώρας και η προετοιμασία για παρατεταμένο εμφύλιο πόλεμο.
Η κατσαρόλα επανέρχεται
Κι αν, τέλος πάντων, όλα τα παραπάνω -θεωρητική γενίκευση του «κινήματος της κατσαρόλας», που χρησιμοποιήθηκε πρώτη φορά ενάντια στην κυβέρνηση Αλιέντε στη Χιλή για να προετοιμάσει την έλευση της χούντας του Πινοτσέτ, και στον αντίποδα γνήσιων αντινεοφιλελεύθερων κινημάτων, όπως οι αγώνες κόντρα στα Μνημόνια στην Ελλάδα και στον υπόλοιπο ευρωπαϊκό Νότο ή το κίνημα Occupy Wall Street στις ΗΠΑ- φαίνονται υπερβολικά θεωρητικά, τότε αρκεί μια ματιά στην Ουκρανία. Ή σε ό,τι συμβαίνει στη Βενεζουέλα από το Φε-βρουάριο ως τώρα…
Από την εμφάνιση του Τσαβισμού μέχρι πέρσι, όταν ο Νικολάς Μαδούρο κέρδισε τις εκλογές που ακολούθησαν τον πρόωρο θάνατο του Ούγκο Τσάβες, το κίνημα της Μπολιβαριανής Επανάστασης έχει κερδίσει τις δεκαοκτώ από τις δεκαεννέα εκλογικές αναμετρήσεις. Στην πιο πρόσφατη, τις δημοτικές εκλογές το Δεκέμβριο του 2013, το κόμμα του Μαδούρο, Ενωμένο Σοσιαλιστικό Κόμμα, κέρδισε τους 255 από τους 337 δήμους της χώρας.
Ο πρώην Πρόεδρος των ΗΠΑ Τζίμι Κάρτερ, ως παρατηρητής των περσινών εκλογών, χαρακτήρισε το εκλογικό σύστημα της Βενεζουέλας ως «το τελειότερο ή ένα από τελειότερα στον κόσμο». Αλλεπάλληλες επαναληπτικές καταμετρήσεις των αποτελεσμάτων σε τυχαία εκλογικά τμήματα δεν έδειξαν ούτε ένα «λάθος». Παρ' όλα αυτά, έγκυρα, υποτίθεται, διεθνή μέσα ενημέρωσης, όπως οι Financial Times, δεν παύουν να χαρακτηρίζουν την κυβέρνηση της Βενεζουέλας ως δικτατορία, ενώ ο βρετανικός Guardian δεν έχει κανέναν ενδοιασμό να δημοσιεύει βίντεο που βρίθουν από ανακρίβειες και χονδροειδή ψέματα ή φωτογραφίες αστυνομικής βίας που προέρχονται από την Αίγυπτο ή την Ελλάδα!
Όλα αυτά, την ώρα που αποκρύπτουν ουσιώδεις πληροφορίες για την ταυτότητα των διαδηλώσεων και το προφίλ των ηγετών της αντιπολίτευσης. Για παράδειγμα, την αθρόα χρηματοδότησή τους από τις ΗΠΑ. Κάθε χρόνο η κυβέρνηση Ομπάμα δίνει 5 εκατ. δολάρια σε διάφορες μη κυβερνητικές οργανώσεις στη Βενεζουέλα, ενώ αυτές τις μέρες αναμένεται από το Κογκρέσο η ψήφιση νόμου για τη χορήγηση 15 εκατ. δολαρίών σε οργανώσεις που μάχονται για την προώθηση της δημοκρατίας. Ταυτόχρονα για τις αμερικανοκίνητες δικτατορίες νέας κοπής στην Ονδούρα (2009) και την Παραγουάη (2012) τηρείται σιγή ιχθύος. Η σημασία της αποτροπής της επέκτασης του Τσαβισμού δικαιολογεί, όπως φαίνεται, την ανατροπή εκλεγμένων κυβερνήσεων…
Λέξη επίσης δεν γράφεται στα έγκριτα -υποτίθεται- μέσα για το βιογραφικό των ηγετών της αντιπολίτευσης. Ο Λόπεζ, για παράδειγμα, πρωτοστάτησε στο πραξικόπημα του 2002 εναντίον του Τσάβες. Κι αν ήταν εκτός φυλακής μέχρι πριν από ένα μήνα το οφείλει στον Τσάβες, που το 2007 ανακοίνωσε την αμνήστευση όλων των επίδοξων χουντικών. Πρωταγωνιστικό επίσης ρόλο στα επεισόδια διαδραματίζουν σεσημασμένοι μεγαλέμποροι ναρκωτικών, που η φωτογραφία τους βρίσκεται στις λίστες καταζητούμενων της Interpol.
Και για τα ίδια τα επεισόδια όμως απουσιάζουν οι λεπτομέρειες. Γιατί τότε θα έπρεπε να γραφτεί για τους ελεύθερους σκοπευτές που πυροβολούν εν ψυχρώ πισώπλατα διαδηλωτές και αστυνόμους ή πως η σημαντικότερη μορφή πάλης είναι το κάψιμο καθετί δημόσιου που τυγχάνει να βρίσκεται στο δρόμο των διαδηλωτών: από λεωφορεία και νοσοκομεία μέχρι πανεπιστήμια, δημόσια κτίρια και δημοτικές τηλεοράσεις . Πρόκειται, σύμφωνα με τους διαδηλωτές όχι για την κορυφή του παγόβουνου πίσω από τη μείωση της φτώχειας από το 49% το 1998 στο 25% το 2012 και της ακραίας φτώχειας από το 21% στο 6% την ίδια περίοδο, αλλά για σύμβολα του Σταλινισμού και της Καστροποίησης ή Κουβανοποίησης της χώρας. Μιας χώρας που, όπως παντού αλλού στη Λατινική Αμερική, ποτέ δεν γνώρισε τη «σοσιαλμανία» ακόμη και της Δεξιάς, όπως συνέβη στη Δυτική Ευρώπη, και ακόμη και σήμερα τα μεγαλύτερα μέσα ενημέρωσης με την υψηλότερη θεαματικότητα/ακροαματικότητα/αναγνωσιμότητα εξακολουθούν να ανήκουν σε ιδιώτες – ολιγάρχες.
Απουσιάζει επίσης η παραμικρή αναφορά για τη «γεωγραφία των διαδηλώσεων», που κατά βάση αφορούν σε μπλόκα στους δρόμους και εντοπίζονται στις πιο πλούσιες συνοικίες του Καράκας, όπως το Τσακάο. Είναι σαν να διαδηλώνουν στην Ελλάδα η Πολιτεία και το Κολωνάκι… Οι άλλες, οι φτωχές συνοικίες στα ανατολικά του Καράκας (Κάτια, Προπάρτια, 23 δε Ενέρο, Λος Εουκάλιτος, Σαν Χουάν κ.λπ.) απολαμβάνουν τα ευεργετήματα της Μπολιβαριανής Επανάστασης: μόνο για φέτος εκατό νέα δημοτικά σχολεία, δεκάδες χιλιάδες δωρεάν προσωπικοί υπολογιστές σε μαθητές και άλλα πολλά, σύμβολα κι αυτά προφανώς της «σταλινοποίησης» της χώρας…
Διάλογος με την αντιπολίτευση
Παρ' όλα τα παραπάνω, παρά, δηλαδή, τη δεδομένη υποστήριξη του Τσαβισμού από την πλειοψηφία των Βενεζουελάνων -ενδεικτικό, μάλιστα, στοιχείο για την παγκόσμια έλξη που ασκεί ο ιδρυτής του είναι η απόφαση του Παγκόσμιου Οργανισμού Τροφίμων και Γεωργίας του ΟΗΕ να ονομάσει «Ούγκο Τσάβες Φρίας» μια διεθνή καμπάνια για την εξάλειψη της πείνας-, η κυβέρνηση του Μαδούρο προχώρησε στις 10 Απριλίου σε διαπραγματεύσεις με την αντιπολίτευση. Ο διάλογος γίνεται παρουσία των υπουργών Εξωτερικών της Βραζιλίας, της Κολομβίας και του Ισημερινού, καθώς και εκπροσώπου του Βατικανού.
Οι διαπραγματεύσεις, που συνεχίστηκαν και τις μέρες του Πάσχα, παρότι δεν τερμάτισαν τα μπλόκα στους δρόμους, κατάφεραν να διασπάσουν την αντιπολίτευση, με αποτέλεσμα τα πιο ακραία στοιχεία να μην πάρουν μέρος. Στο πλαίσιο των εξελισσόμενων συζητήσεων, η κυβέρνηση του Μαδούρο δεσμεύτηκε να χρηματοδοτήσει με 1 δις δολάρια τουλάχιστον 187 προγράμματα σε 74 δήμους που ελέγχονται από την αντιπολίτευση. Σίγουρο, ωστόσο, πρέπει να θεωρείται ότι η διαλλακτικότητα της κυβέρνησης δεν πρόκειται να κάμψει την επιθετικότητα της αντιπολίτευσης και των Αμερικανών, που τη χρηματοδοτούν και τη στηρίζουν με ποικίλους τρόπους για τον απλό λόγο ότι η αιτία πίσω από την έχθρα τους δεν είναι άλλη από τα μεγαλύτερα σε όγκο παγκοσμίως αποθέματα πετρελαίου που βρίσκονται στο υπέδαφος της Βενεζουέλας. Αυτό είναι το μυστικό αντικείμενο του πόθου της Ουάσιγκτον…
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου